Blog 4 Hai Pippi Langkous!

…….”Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik dénk dat ik het kan.” (Pippi Langkous). Voor mij is een blog schrijven iets wat ik nog nooit heb gedaan. Om mezelf te motiveren ga ik uit van het Pippi Langkous-principe: ik heb het nog nooit gedaan, dus ik dénk dat ik het kan! Nou, daar gaan we dan....

Mijn eerste interview had ik met Anouk Prins (www.prinsmomentum.nl). Een zelfstandig, interim projectleider en adviseur in het publieke domein & onderwijs, die na een zelfstandig ondernemerschap van 6 maanden zwanger werd. Houd je hoofd dan maar eens koel……Het onderwerp Zwanger & ZZP ligt Anouk na aan het hart en zij wilde dus graag haar ervaringen met mij delen. Los van het feit dat onze ervaringen over zwanger zijn en kinderen krijgen heel veel raak vlakken hebben, blijken we gelijkgestemden te zijn als het gaat over diversiteit, gelijkheid van rechten en kansen en hoe het woord “papa-dag” ons beiden heel veel jeuk oplevert.

Anouk:”Tijdens die eerste 16 weken van de zwangerschap ben ik ontzettend ziek geweest. Gelukkig had ik op mijn opdracht geen vaste werkplek en daardoor een grote autonomie om mijn werk zelf te organiseren. Ik werkte veel vanuit thuis. Af en toe moest ik een afspraak verzetten omdat ik me echt te slecht voelde. Mijn opdracht zou eindigen voordat ik met verlof zou gaan. Vanuit een gevoel van plichtsbesef en verantwoordelijkheid wilde ik dus heel graag mijn opdracht professioneel eindigen."

Lange tijd zat Anouk in onzekerheid over óf en hoeveel opdrachten er ná haar zwangerschapsverlof op haar stonden te wachten. Pas 1 maand voordat ze kon gaan genieten van haar verlof, werd duidelijk dat ze bij haar opdrachtgever op een nieuwe opdracht terug komen. Deze wetenschap geeft al de nodige zekerheid, maar alleen een mondelinge toezegging voelde voor Anouk niet als voldoende zekerheid.

Vóórdat haar verlof startte, zorgde zij ervoor dat alle afspraken over deze nieuwe opdracht duidelijk waren én (TIP!) dat alle verantwoordelijken daadwerkelijk hun handtekening onder dit contract hadden gezet. Met dit getekende contract kon Anouk met een gerust hart van haar verlof gaan genieten.

Ondanks het recht op zwangerschapsverlof, voelde Anouk sterk de neiging om bij haar opdrachtgever de toezegging te maken dat zij 2,5 maand na de bevalling weer zou komen werken. Deze toezegging werd niet door haar opdrachtgever opgelegd, maar ook hier kwam haar plichtsbesef en verantwoordelijkheidsgevoel wilde Anouk niet langer dan noodzakelijk uit de running zijn.

Terugkijkend zou Anouk een advies aan zichzelf (en anderen) willen geven: “Maak je niet druk, het komt goed. Heb vertrouwen in jezelf. Als zwangere vrouw ben je (extra) onzeker en kwetsbaar. Zorg ervoor dat je het hoofd kunt bieden aan alle angsten. Mocht je erover nadenken om ZZP’er te worden, maar wil je ook ooit voor kinderen gaan? Maak dan de afweging of je bestand bent tegen de onzekerheid.”

Hoewel het in verwachting zijn en krijgen van kinderen een gangbare keuze is voor vrouwen, meen ik (wij?) me er toch voor te moeten verontschuldigen bij mijn baas/opdrachtgever. Zegt dit iets over mij/ons of over de maatschappij?

Daarnaast heeft dit interview mij geleerd dat een blog schrijven een vak apart is. De komende tijd zal blijken of het Pippi Langkous-principe daadwerkelijk ook geldt voor mij.

Liefs, Loes

Info:

Anouk Prins

www.prinsmomentum.nl