Blog 3 Doorwerken tot 36 werken, geen probleem…..toch?

Bij mijn eerste zwangerschap was ik ziek, zwak en misselijk vanaf de eerste week van mijn zwangerschap. Eerst hield ik me nog vast een de belofte (!) dat alles na de 12e week beter zou worden. Helaas bleek dat in mijn geval niet zo te zijn. Dagelijks vroeg ik me af waarom mensen zwanger zijn toch in hemelsnaam zo mooi vonden. Ik vond er geen klap aan en doordat ik de hele dag door misselijk was, kon ik niet genieten van mijn alsmaar groeiende buik en het mooie mensje dat daar binnen woonde. Ik ben al gauw 50% gaan werken en na een tijdje probeerde ik weer terug te gaan naar een volledige 32-uur. Deze poging heb ik weer snel moeten staken, want er kwam niks productiefs meer uit mijn handen of hersenen. In de 38e week van mijn zwangerschap hebben we in overleg met de verloskundige besloten om de week daarna de inleiding te starten. Ik was geestelijk en lichamelijk helemaal op. De marathon van bevalling en eerste paar maanden moest toen nog beginnen, dus het leek ons allemaal beter als ik zo snel mogelijk zou bevallen. Om een lang verhaal kort te maken: op dinsdagavond meldden Jos & ik ons netjes in het ziekenhuis en op vrijdagochtend werd Seppe geboren…. De B&B op de kraamafdeling beviel prima, maar zo lang hadden we ons verblijf niet voorgesteld. Op vrijdagmiddag mocht ik naar huis, maar op donderdagochtend lag ik op de operatietafel omdat mijn knip was gaan ontsteken (verder geen details). Zes weken later werd ik met loeiende sirenes van een Franse snelweg hotel naar een ziekenhuis gebracht. Samen met Seppe, mijn ouders en mijn zus en haar gezin zou ik even een paar dagen ertussen uit gaan. Jos werkt in München en was dus ook daar die week. De Franse kust heb ik nooit gezien, want een dag later was ik met Seppe en mijn ouders weer op weg naar huis om gelijk door te gaan naar mijn huisarts. Zij bleek gelukkig heel doortastend en haar eerste diagnose bleek gelijk een schot in de roos: mijn schildklier functioneerde véél te snel. Bij 5% van de recent bevallen komt dit voor en het vooruitzicht: het duurt ongeveer 1 jaar tot 1,5 voordat de schildklier zich vanzelf herstelt…… Je kunt er lichamelijk en geestelijk klachten van krijgen, het protocol is geen medicatie, dus je schildklier zal het zelf moeten opknappen. Tegen december van dat jaar was ik zó moe gestreden dat een burn-out mijn laatste restjes energie uit mij gooide. Na het verzet, kwam de acceptatie en realiseerde ik me dat ik de tellers op 0 moest zetten. Ik moest eerst zorgen dat ik weer helemaal herstelde van de schildklier problematiek en de burn-out. Genieten van mijn zoontje werd steeds makkelijker en ik ben al die tijd heel dankbaar geweest dat ík diegene was die dit moest doorstaan en dat hij als een vrolijk, onbezorgd en gezond kereltje de wereld mocht verkennen.

Fast forward naar eind 2019. In overleg met mijn toenmalige werkgever heb ik besloten om het bedrijf te verlaten en zelfstandige te worden. Er was zoveel gebeurd in mijn leven, dat ik niet meer dezelfde persoon was als de persoon die 1,5 jaar eerder met zwangerschapsverlof is gegaan.

Deze hele gebeurtenis heeft ertoe geleid dat het bij ons langer heeft geduurd voordat we een 2e zwangerschap aan durfden. Hoe groot is de kans dat mijn lichaam weer hetzelfde reageert? Aanzienlijk weten we nu (70%) en wat doen we dan? Hoe gaat dat dan financieel gezien…?

Nu voel ik me goed, maar dat kan na de bevalling zomaar anders zijn. Welke impact heeft dat op ons als gezin? Hoe groot is onze financiële buffer en kunnen we het zonder mijn inkomsten redden…?

Ondanks de onzekerheid weten we dat we het deze keer niet zover zullen laten komen dat ik in een burn-out terecht zal komen. Financieel gezien kunnen we ons voorlopig redden. Voor nu eerst zorgen dat ik een gezond mensje op de wereld zet. Wat daarna op ons afkomt weten we niet, maar we zijn ervan overtuigd dat we dit samen aan kunnen.

Was jij al eens eerder in verwachting en twijfelde je over een 2e zwangerschap omdat het lichamelijk en financieel als ZZP’er meer onrust met zich meebrengt? Deel hier je ervaringen, ik ben echt heel benieuwd hoe jullie hiermee om zijn gegaan.

Liefs Loes